Chemia środków bioaktywnych i kosmetyków

Margos

ja mam rozbója jutro. A nie chce mi się przepisywać całego zeszytu na ściągi. Mam nadzieję, że uda się polecieć z zeszytu.

Lukasz gorski

No to powodzenia.. zapamietaj co bylo to moze i na egzamie sie powtorzy..

Kaśka

A kserówek nie macie żadnych??

Lukasz gorski

Ja cos mam np. o nekrozie czy o mikroskopach ale tego est jeszcze wiecej niz w ksiazce wiec nawet tego nie mam zamiaru czytac.

Kaśka

O mikroskopach sobie przeczytaj, tylko budowe pomiń

hih, a o nekrozie to troche nudne, tam tylko te rysunki są ważne więc je przejrzyj. Smile

Lukasz gorski

Jutro sie za to wezme. dzis jakos nie ma atmosfery do nauki Smile

robak

mam fajne notki o receptorach błonowych,więc się podzielę cool2

Wszystkie receptory błonowe są białkami (ewentualnie gliko- lub lipoproteidami) transbłonowymi, a za przyłączenie ligandu odpowiedzialne są ich domeny pozakomórkowe. Sposób przekazania sygnału na efektor (transdukcja) może być różny i w zależności od niego wyróżnia się następujące grupy receptorów błonowych:

A. Receptory związane z kanałami jonowymi są najprostszym modelem układu sygnalizacyjnego, ponieważ zarówno receptor jak i efektor są zintegrowane w jednym kompleksie białkowym. Można je inaczej nazwać kanałami otwieranymi ligandem: zewnątrzkomórkowy fragment kanału posiada zdolność rozpoznawania i wiązania ligandu (jest receptorem), a związanie ligandu powoduje otwarcie całego kanału (odpowiedź komórki). Tę formę ma znaczna część receptorów dla neuroprzekaźników.

B. Receptory sprzężone z białkami G – stanowią przykład receptorów, w których funkcja wiązania ligandu i stymulacja odpowiedzi komórki realizowane są przez oddzielne jednostki białkowe, zaś przekazanie sygnału pomiędzy nimi wymaga udziału dodatkowego czynnika sprzęgającego, którym jest jedno z tzw. białek G.
Receptory należące do tej grupy są białkami wielokrotnie przebijającymi błonę, a ich obszar cytoplazmatyczny, w wyniku związania ligandu po stronie przeciwnej, nabiera zdolności do reagowania z podjednostkami a białek G.
Białka G reprezentują grupę trójczłonowych (trimerycznych) białek wiążących GTP, które zbudowane są z podjednostek alfa, beta oraz gamma. Pod wpływem reakcji z receptorem podjednostka alfa białka G przyłącza GTP, co jest równoznaczne z jej aktywacją i umożliwia jej odłączenie się od pozostałych dwóch podjednostek oraz reakcję z efektorem.
Efektor odpowiada za “przetłumaczenie” informacji o przyłączeniu się hormonu do receptora na jeden z sygnałów “zrozumiałych” dla komórki, który stanowi tzw. wtórny przekaźnik. Efektorem receptorów sprzężonych z białkami G bywa enzym (np. cyklaza adenylanowa, fosfolipaza C) albo transbłonowy kanał dla jonów (np. Na+ lub Ca2+). Wynikiem aktywacji efektora jest zmiana poziomu wtórnych przekaźników, do których należą:
– cykliczny AMP (cAMP) wytwarzany z ATP przy udziale cyklazy adenylowej;
– trójfosforan inozytolu (IP3) oraz dwuacyloglicerol (DG), powstające równocześnie w wyniku działania fosfolipazy C na błonowy fosfolipid, fosfatydyloinozytol;
– jony Ca2+, uwalniane z kalciosomów działaniem IP3;
Wzrost poziomu określonego przekaźnika wtórnego w cytoplazmie powoduje aktywację zależnej od niego kinazy (lub kilku kinaz). Aktywowane kinazy katalizują reakcję fosforylacji, tj. przyłączania grup PO4 do różnych białek. Proces fosforylacji powoduje zmianę właściwości białek i związane z tym przestrojenie procesów komórkowych (np. białka enzymatyczne podlegają aktywacji lub dezaktywacji, białka chromatyny zmieniają swoje powinowactwo do DNA, tubulina zmniejsza swą zdolność do polimeryzacji).
Receptory związane z białkami G pośredniczą w większości reakcji komórek na hormony białkowe, peptydowe, a także na niektóre neuroprzekaźniki.
C. Receptory o funkcji enzymatycznej to białka błonowe, które zawierają w swojej cząsteczce zarówno obszar wiążący ligand, jak i obszar o charakterze enzymu. Najczęściej enzymem tym jest kinaza tyrozynowa, która katalizuje fosforylację białek przy tyrozynie. W wyniku przyłączenia ligandu (przeważnie któregoś z tkankowych czynników wzrostowych lub insuliny) dochodzi do uaktywnienia enzymu i autofosforylacji receptora w jego odcinku cytoplazmatycznym. Ufosforylowane reszty tyrozynowe w receptorze rozpoznawane są przez specyficzne białka cytoplazmatyczne, a zmiana ich własności biologicznych (aktywacja lub dezaktywacja) wpływająca na przebieg różnych procesów wewnątrzkomórkowych stanowi odpowiedź komórki. Receptory związane z kinazą tyrozynową uczestniczą głównie w reakcjach komórek na czynniki wzrostowe oraz cytokiny.

ja się z tego uczyłam

Kaśka

a przy którym ćw było o receptorach??? Bo ja jakoś nie mogę skojarzyć...

Lukasz gorski

Wyprzedzilas mnie z tym pytaniem Smile

robak

ćw 5 - najważniejsze receptory błonowe zaangażowane w sygnalizację komórkową. W Kilarskim tego nie ma,tylko Alberts.Ale wiecie jak Alberts pisze... <bleh>

Kaśka

ja to sobie chyba podaruje, bo jak narazie to jestem przy pierwszym cw Razz

Kaśka

wogóle ma ktoś jakiś patent na rycie, tzn jak mam się uczyć, żeby mi to zostawało w głowie??? Bo ja nie umiem się uczyć na pamięć...

Lukasz gorski

Z patentow to ja ma tylko taki jak zmarnowac trzy dni przed egzaminem z bioli Smile

Kaśka

taki to i ja zdążyłam opracować Razz

Zastanawiam się nad opracowaniem jeszcze dwóch Smile

Lukasz gorski

Trudno odejsc od czegos w czym sie jest dobrym... Smile

ale od jutro postanowilem sie do tego wziasc ostro :liar: